Στην Πολιτεία γινόταν το γνωστό ευτυχισμένο χάος. Αγόρασα την Ωρα του αστεριού της Clarice Lispector και τον Τσάρο της Αγάπης και της Τέκνο του Anthony Marra και τώρα τα έχω βάλει δίπλα δίπλα και κάνω αμπεμπαμπλόμ να δω ποιο θα ξεκινήσω πρώτο.
Η Καλλιδρομίου πάλι έπαθε ένα πράγμα που λέγεται και Πρωτοχρονιά και λαϊκή λόγω Σαββάτου και γινόταν πανζουρλισμός. Στον Βασιλόπουλο τα ψυγεία ήταν ημι-άδεια και μια ομάδα μουσικών τραγουδούσε βουνίσια κάλαντα οπότε καταλήγουμε ότι δεν πειράζει που έχουμε μνημόνιο αφού μπορούμε να τ’ αντέξουμε. Διότι όποιος τα Χριστούγεννα έχει δικαίωμα να ψωνίζει απ’ τον Βασιλόπουλο, έχει παράλληλα και την υποχρέωση να κάνει το σκατό του παξιμάδι για να πληρώνει την εφορία και τον ΑΒ Βασιλόπουλο κάθε παραμονή.
Υπάρχει αυτός ο αστικός μύθος που λέει πως πετάνε αεροπλάνα πάνω απ’ το Σύνταγμα και παρακολουθούν τους Αθηναίους να ψωνίζουν μπούρδες και μετά γυρνάνε πίσω στη Γερμανία τους και λένε πως οι Αθηναίοι όχι μόνο ψωνίζουν βρακιά αλλά τρώνε και στον Θανάση σουβλάκια. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να λυπόμαστε έναν λαό που μπορεί ακόμα να τρώει σουβλάκια, τράβα μαλλί πάμε να τσεκάρουμε κανέναν πτωχότερο.
Το πανό του 2016 το κρατάει και γι αυτή τη χρονιά ο παππούς που κοιμάται βρέξει χιονίσει έξω από την καφετέρια meet me στην Ομόνοια. Μαζί το κρατάνε οι εκατοντάδες άνθρωποι που γλίτωσαν κάμποσους άλλους εκατοντάδες ανθρώπους από τη θάλασσα, το κρύο, τον πόλεμο, τον ρατσισμό και την παγκόσμια βλακεία.
Θύματα της παγκόσμιας βλακείας και της ανωριμότητας έπεσαν ακόμα κάμποσα τρόλει, ένα «ανώνυμο» ταχυφαγείο στην Πλατεία Βικτωρίας και το περίπτερο έξω απ’ το Αρχαιολογικό. Παγκόσμια βλακεία είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία ο εχθρός είναι μόνιμα κάποιος έξω από το μαγνητικό σου πεδίο, ένας κάποιος που αν ποτέ αφανιστεί δε θα ‘χεις άλλο δρόμο παρά το τρελάδικο.
Αυτά τα πράγματα δυστυχώς δε θα τα πάρει μαζί της η χρονιά που φεύγει αλλά εμείς μπορούμε να επιμένουμε να τους ρίχνουμε μούτζες και αλάτι δίπλα στις καρέκλες τους. Επίσης μπορούμε να διαλέγουμε ποιοι θα μπαίνουνε στο σπίτι μας. Επίσης μπορούμε να βαράμε διαγραφές στο facebook σε όλους σε όσους ποστάρουν μ’ έναν αέρα δήθεν ελαφριάς σκωπτικότητας φασιστικές ανοησίες και σε όσους προτιμούν τα ΜcDonalds από τα Goodys μέχρι να μείνουν στη λίστα των φίλων μας είκοσι άνθρωποι και κάτι αξιαγάπητες θείες που γράφουν με κεφαλαία και που ποστάρουν φωτογραφίες με τριαντάφυλλα και τη λεζάντα «ΓΛΥΚΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ!!!!!!!».
Θα φτιάξω Χριστουγεννιάτικες κάρτες με αποσπάσματα από βιβλία που έχουν γράψει φίλοι μου όλα αυτά τα χρόνια ή από λόγια που απλώς είπαν και θα τις στείλω. Θα ξεκινήσω με αυτό της Χριστίνας Οικονομίδου και θα επισυνάψω και βίντεο με ευχές της Αλίκης Βουγιουκλάκη γιατί νομίζω ταιριάζει. Της Χριστίνας δηλαδή θα της αρέσει η συνδιαλλαγή αυτή, για την Αλίκη τώρα δεν ξέρω, μπορεί να μην το καταλάβει ή μπορεί και να το καταλάβει τόσο καλά που να κατέβει από κει πάνω και να μας κάνει άπαντες τόπι στο ξύλο. Ή να μας ανακηρύξει στους καλύτερους μαθητές της τάξης -μετά από την ίδια φυσικά.
«Από τον Αριστοτέλη της «Ποιητικής» μέχρι τον –ευαίσθητο αναγνώστη της λογοτεχνίας― Ρικέρ τής «Ζωντανής μεταφοράς» (πιο ενδελεχής από όλες τις μελέτες του), πολλοί ενδιάμεσα και αρκετοί αργότερα έχουν εγκύψει στο ζήτημα του πολύπλοκου πλέγματος ποίησης, μεταφοράς και πραγματικότητας, είτε από την πλευρά της αμιγούς λογοτεχνικής κριτικής (αν δεχτούμε ότι υπάρχει τέτοια) είτε από την πλευρά της φιλοσοφίας.
Αυτό που μοιάζει ηθελημένα να παραβλέπουν, ωστόσο, είναι πως δεν μας χρειάζεται κανενός είδους τεκμηρίωση για να ζήσουμε τη ζωή μας, πολύ περισσότερο να τη γράψουμε, σαν μια προσωπική επινόηση ― και τίποτε άλλο. «
To 1965 o Walter M. Schirra και ο Thomas P. Stafford εβρίσκοντο μέσα στο Gemini 6 και χάζευαν χριστουγεννιάτικα το απέραντο κενό. Ένα τσακ πριν ξαναμπούν στην ατμόσφαιρα αναφέρουν στο κέντρο ελέγχου πως βλέπουν μπροστά τους κάτι σαν ufo κι έπειτα ο Walter αποφασίζει να παίξει στη φυσαρμόνικα το Jingle Bells και ο Thomas να το τραγουδήσει. Το κέντρο ελέγχου παθαίνει αμόκ διότι προφανώς δεν επιτρέπεται να σ’ έχουν στείλει στο διάστημα και να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, αλλά ξεχνά πως τα αγόρια μένουν αγόρια για όλη τους τη ζωή και η σαχλαμάρα είναι μια γοητεία αστρική. Μόλις τελειώνει το κουπλέ-ρεφραίν (ή το σκέτο ρεφραίν), ο chief του κέντρου ελέγχου ακούγεται να λέει: «You ‘re too much».
Αυτά. Ξέρω γω. Τώρα θα βγάλουμε τις καλές χαρτοπετσέτες κι εγώ θα βάλω επίσης τα καλά μου και θα είμαι απολύτως ευτυχής που τρώμε. Τι άλλο. Το δυοχιλιάδεςδεκαέξι μας άφησε υγιείς ακόμα κι εμάς τους Υδροχόους με ωροσκόπο Ταύρο που βρισκόμαστε μόνιμα με το ένα πόδι να τεντώνεται στο μέλλον και το άλλο πόδι να γαργαλάει το παρελθόν. Τί άλλο. Τώρα θα δώσω στη μαμά μου ένα φανταστικό πουλόβερ που της πήρα και μετά θα δω τους φίλους μου. Τί άλλο δυοχιλιάδεςδεκαέξι μου, τί άλλο.
τραγουδήσαμε / κουτσομπολέψαμε / φιλήσαμε / κεράσαμε / αλλάξαμε / αγαπήσαμε / αλλημιαχρονιαδενκαλοπληρωθήκαμε / αγαπηθήκαμε / κολυμπήσαμε / χορέψαμε / υποκλιθήκαμε / κουτσογράψαμε / σκυλοβριστήκαμε και / τα ξαναβρήκαμε / ανταλλάξαμε / κάτι κερδίσαμε / σαφώς κάτιτις άλλο να πάει στο καλό του το χάσαμε
αφού
κάπως έτσι είναι ο χρόνος ο παρόντας, αυτός που σε λίγο δε θα είναι εδώ:
ένας χώρος συνεύρεσης παρόντος και απόντος, ένας τόπος όπου πρέπει πάντα κάτι να είναι παρόν για να μπορεί κάτι άλλο να είναι πάντοτε απόν.
μπάι.
Σχολιάστε